MOJI NAJBLIZI RODJACI…

Uvod: Bez pravopisa  i pravila gramatike (Nemo se ljutit nastavniçe  İljo), hoçu da vam pişem o mojim uspomenama, malim tajnama  iz vremena koje sam proveo u Vrbicu.

Vi moji dragi rodjaci, znate da su  rodjeni brat i braça od amidze najblizi srcu, ali rodjak  je malo şiri pojam, pa ja çu pokuşat da vam  pa priçam o mojim (vama) Najblizijim Rodjacima koji su mijenjali po vremenu, rastojanju  i po osjeçanjima. Budite strplivi i saçekate kad dodju uspomene u vezi vas i vaşim najblizih…

Doba  : 1968-1975, Teren: Joşe (oko kuçe)

Dok nismo poçeli  da idemo u şkolu  i kad smo se igrali Njemaca i Partizana po Joşu i  lopte na Metalicu moji najblizi rodjaci su bili: Samir(Feko) Demov i  Ruvina(Beçirova) deca: İzet, Bajro  i  Mijaz  -Odmah da kazem: ”-Mama Ruva je mene prva zadojila i İsko(İzet) je moj brat po mlijeku” !

Ne mogu zaboravit kad nas je Bajro şevo, ko şto şeva sad Messi po Barseloni, ali bilo mi je krivo şto ni je htio da uçestvuje na turnire u şkolu. Za to je Mijaz bio dobar i ne mogu zaboravit njegov ”go” şto  ga je dao kad smo igrali sa Adroviçima na turnir u Podvade, da ne bude Samku krivo. Naş se Samir probijo ka golu i sa rukama i sa nogamo. Prolazio bi ko tenk i nikad nije pravio faul!??A brat İsko imao je  şut ko onaj Kuman iz Holandije..

Naş presjednik Samir imao je onda dva imena Samir i Feko, onda  bio i ostao nam je najblızı komşıja i kod kuçe i kod Stana  po tome je dvostruko Najblizi Rodjak.

Zao mi je şto nisam upozno Fazinog  Zuka, jer je on otişo za Bar i nije dolazio çesto u Vrbicu

Doba izmedju : 1975-1982, Teren: Od kuçe do şkole

Doba kad sam poçeo da idem u osnovnu şkolu, prvo sam nauçio kuçe mojih rodjaka i oni şto su bili blize puta, oni i hjivova deca bili moji najblizi rodjacı:

Şevko, Nazif, Halem, Zejto(Dzibo), Osman, , Salem, Hazbija, Suko.. Ostali Prisojçani! Ne mo da  vam je krivo za ovaj redosled. Ko vam je kriv şto ste pravili kuçe daleko od puta kojim sam ja prolazio.

Jedna mala uspomena iz ovog doba: Radio je onda Naça(Nasuf) Osmanov u Beograd. Kad je doşo Naça donio 5-6 novih knjiga (İvo Andriç –Na drini Çuprija  i druge poznate romane) i poredjo ih na pencere da se vidu sa puta. Pitali su Naçu. -”Naça jesu li ovo tvoje knjige” ? a on bi nam odgovorio. ” Ja sam ih kupio, ali poşto bolje pamti Juka(Jusuf) neka ih on çita, pa kad izuçi za neşto da i mene izvuçe odavde”

Sjeçam se onda kad bi doşo Şefko iz Njemaçke sa zutim Alfaromeom pa ga parkiro na sred puta u prisoje. Pa bi gledali kroz stakla ona udobna sjedişta…

Pa onda kad su dolazili ljudi kon Halema da him gata. İmao je Halem onda toliko auta da je bio zagradio put sa njima ko şto smo mi zagradjivali sa tarabama.

Zao mi je bilo kad su Hazbija i, Nazif  otişli iz Vrbice..

Zao mi bilo kad bi vidio moga imanjaka (Rahmetli Meha) na put za şkolu sa dzakjom punom kniga i dubokim çizmama koje  su bile 3-4 broja velike.

Na put za şkolu sreli bi se sa rodjacima Agoviçima iz hosoja ispod groblja pa bi zajedno işli kroz Çemane İ Tiganje. Poşto je nas Agoviça  vişe bilo od ostalih osjeçali smo se najaçi i nije smio niko da nas bije. Ali mi smo Agoviçi oped voleli da se takmiçimo. Pa bi nekad napustili ranije ças iz şkole pa se takmiçili sa Hosojçanima ko çe kome da preseçe put(Crta napravljena prutom) ispod grobja.

Kad sam işo u şkolu. Rodjaci, şto su bili zajedno u moj razred bili su mi najblizi rodjaci. Mujko Nazİfov, Senadija Jaşarova, Mirsada Tufova, Mirsada i İzet (Çiça) Osmanov, Tabo Mehdin, Sado Raifov, Naza Selimova i Semira Hazbina i Mirsada Şevkova  bili su moji Najblizi Rodjaci.

Ostali Rodjaci! Ne mo da  vam je krivo za ovaj redosled. Ko vam je kriv şto ste bili u drugi razred.

Ko şto vidite tri Agoviç Mirsade u isti razred. İzmedju njihovih kuça  najvişe 500 metara rodile se iste godine i data su him ista imena. !? Komentar neka ostane vama..

U vezi ovih istih imena jednu istinitu priçu da vam ispriçam. Kad sam bio 16-17 godina doşlo pismo iz Slonenije na moje ime, ja çitam a ne mogu da verujem. Ukratko, pişe Slovenac da zna mojega sina, opisuje ga i kaze  da çe mi pomoç da ga nadjem. Posle sam ukapiro das je ovo pismo trebalo da dodje Mahu Agoviçu (Pobrko Slovenac jedno slovo)

Doba izmedju : 1975-1982, Raspus u ljeto i Teren: Crni Vrh

Kad smo işli na Stan, onda su Demo, Haso, Ljaljo(Ramadan), Sait i njihova deca  bili moji  Najblizi Rodjaci. Ostali Rodjaci! Ne mo da  vam je krivo za ovaj redosled. Ko vam je kriv şto ste pravili Stanove  daleko od naşeg Stana.

Ponekad bi doşo Senço, Sejo i Dzekova Vila a zao mi je şto onda nisu dolazili Çerim, Hadro, (Hasovi) Smajo İ Dzeko

Kad bi poçeli da kosimo i çuvamo goveda po Crnom Vrhu onda smo su nam blizini imanja naşih Rodjaka i njihova deca bili Najblizi rodjaci. Mehdija,   Osman, Şemso, Paşo, Şuço, Çerim, Ferid..

Ostali Rodjaci! Ne mo da  vam je krivo za ovaj redosled. Ko vam je kriv şto ste imali imanje  daleko od naşeg imanja.

İ ako su neki od njih  prodali  imanja(zemlju). İme se nije promijenilo nikad şto je bilo ranije ostalo je i dan danas. Fetahovo. Mahovo, Refikovo, Hakino…

Znam sva njihova imanja i mednjike po Crnom Vrhu a dobro bi bilo kad bi znao i njihove mezare u naşem grobju pa kad prodjemo da him izuçimo po jednu Fatihu.

Naroçito mi je zao şto nisam onda  upozno oçeve mojih Najblizih Rodjaka. Rahmetli : Beçir, Jonuz, Ferid i Osman (şto ga je ubila bukva.. )

Doba izmedju : 1975-1982, Berba Borovnica, Teren: Od Crnog  Vrha do Dzakovice

Kad smo malo porasli, poçeli smo mi Agoviçi da idemo u borovnice na Krş i na Şemovac. Dogovirili bi sa dan prije da ustanemo u 6 saati izutra pa bi se obiçno mi Fakoviçi  sastajali bi se sa Nevzetom Ponekad Mirsadom   Sukovom i senadijom Jaşarovom na brijeg ispod Feridovog stana i onda bi zajedno sa Feridovim kçerkama : preko Agovskih Bara i Preseke  işli na Krş. Kad bi nabrali kante od 5 kila  prodavali smo borovnice u Lokve i zaradjivali po koji dinar. İşli smo 3-4 put joş dalje. Ustali 2-3 sahata ranije pa kad bi proşli Lokve Onda preko Dzakovice joş 1-2 sahata dok bi stigli u Redzov laz.

(Naşi su  dedovi kupovali sijeno u Dzakovicu, pa poşto nisu mogli da odu i dodju za jedan dan. Prvog dana bi otişli natovarili kola sone sa sijenom spavali u plastove pa se naredni dan vraçali. )

Najljepşi oseçaji  su bili kad smo zaradili po koji dinar napili se hladne vode kod Halemovog Stana (U lokve !!)  pa onda se vraçali u akşam prema Vrbici preko Preseke dje je bio Reşmov Stan) pa onda kad bi izbili na Agovske Bare onda bi bilo vrijeme zalaska sunca na Bjelasicu. Po şto smo bili na sigurnom mestu  pored ( naşih Najbliziş Rodjaka) :  Şuçovog, Paşovog, Nazifovog, Çerimovog Stana  hajde da nabrojim i Hasibu i Hivza Mehmedova koji su se priblizili putem kojim smo prolazili i pevali onda naşu (malo İzmijenjenu) dole navedenu  pesmu.

Sivi Sokole,

…. Sivi Sokoleeee prijateljhu stari daj mi krila sokole da preletim planine, daj mi krila sokole da preletim planine.

Leteooo bi leteooo  po tim divnim zemljamaaaa, priçaoooo bi priçaooo  o tim divnim ljudimaaa !! Priçaoooo bi priçaooo  o tim divnim ljudimaaa !!

Kad sam malo prije napiso pesmu koju smo pevali da joş dodam :Za iskrenost Drugu Titu

pesmu bi zavrşili sa:

Radili smo, radimo i radiçemooo, kunemo se druze Tito pobjediçemooo (2x)

Znate li şto nisam bio napomenuo Sadrijin stan u Agovske bare? Nisam znao onda da je njegov stan odma iza Çerimovoga do şume (nije se vidio sa puta kojim smo mi prolazili)

A  one godine kad smo işli na stan u (Çemanske) Tikove, prvo sam nauçio Sadrijin stan pa onda u Bukovik Delijin stan, poşto je onda naş Naça(Nasuf) radio kod Zehba  Cikotiça dolazio bi on ponekad kod Stana u Tikove tako da su oni bili  moji Najblizi Rodjaci.

Kad je priça u vezi Stana u Tikove htio sam da pohvalim moje rodjake koji doşli da mo(l)bu da zajedno  kosimo. Nakupilo se 16 kosaça, najstariji i najbolji kosaç Mehdija bio je ko(j)sbaşa. Pa smo se lijepo dogovorili, da se zajedno kleplju kose, kad se zakosimo svi na isto rastojanje i da svi u isto vrijeme  oştrimo kose. To je posebno bilo  tako organizovano da bi oni pravoslavni(e) u Bukovik  izaşli iz stanova da gledaju  kako kose naşi Agoviçi i nanize i navişe pjevajuçı : Mejra şeta, Mejra şeta, …Kajo mila Kajo …., Tri livade Tri livade.. i. t. d. (Znate da pravoslavni kose samo nanize a uz brdo ne umiju!)

İste te godine, kad bi işo sa konjom da kupim namirnice kod Refika Tiganja, krenuo bi iz Tikova pa onda  Redom: Mahov  stan, Nail(Bejto), Selim, Raif, Dzido, Nazif, Hasiba, Tufo, Reşmo (Bika), Dzelil, Şeko, bili su mi onda Najblizi Rodjaci. Ostali Hosojçani! Ne mo da  vam je krivo za ovaj redosled. Ko vam je kriv şto ste pravili kuçe daleko od puta kojim sam ja prolazio.

Znate li, kad je çuvo goveda Raif pitoga neki njegov prijatelj.

Raife şto çuvaş ti goveda. A Raif mu odgovorio. ”E prijatelju moj, umro mi babo pa ja sam sad najstariji, red je na mene da çuvam”

Kad se probio onaj put sa bundozerom kroz Hosoje mi smo ga odmah isprobali pehe. Redom:  Feho Refikov, Çerim, Sulejman, Seydo, Ramiz(Sead), Fehmija, Sead, Mehmet, Muslija, Sadrija, Nurko, Şemso, Şabo, Mehdija i Njihova deca bili Najblizi rodjaci.

Nisam ja zaboravio Hasipa, Halila  i ostale.. strpite se malo..

Doba izmedju :1980-1987, Teren:Vrbica-Berane

Kad sam napunio 15 godina, onda sam morao da idem u Berane u gimnaziju i da se vraçam u Agoviçe samo navrh hefte dana. Da vam odam joş jednu tajnu. Do 15 godina ja se ne seçam da sam bio u Berane  a nije ni imalo potrebe. Kad bi me zabolio zub : prvo bi stavio sumpor od şibice u şkrbinu ako ne prodje rakije prvenca ponekad i cigara i na kraju bio je tu Midzo Sinaka da intervenişe. İmo je Midzo i zubarska i konjska klijeşta i to je bio sigurnije da çe izvadit zub nego kod onih zubara u berane. Ka bi Krhali(kaşljali) i slinavili to se smatralo neşto normalno. Kad bi drhtali od temperature pokrili bi nas sa 2-3 jorgana da se dobro preznojimo dok ne ozdravimo. Kad bi se posekli britvom odmah bi se naşli oni sa sitnim duhanom da stave na ranu zaviju sa nekom prljavom krpom i onda da naspu rakiju na onaj zavoj. Kad bi se naçporili na rdjav ekser, çekalibi hoçe li da se zagnoji ako se ne zagnoji nikom nişta a ako se zagnoji onda su bili dobri listovi od kupusa i pazije dok se ne provali rana, a obiçno nismo mogli mi to da çekamo nego bi probili onu ranu sa trnom da brze zaraste! Vala ziva istina i kad bi nas peçila pçela ili os stavili bi hladan kamen sa Teferiçvode ili sa Kovaçeve vode. Sve ove vrste lijeçenja sam isprobo ali vam nebi preporuçijo. Kad je rijeç o ovoj narodnoj medicini da ispriçam joş jednu istinitu priçu. Kad je doşo naş Şeço u Vrbicu zabolio ga stomak i onda rekla mu Snaşa Çamila. ”Verovatno ti se razvijo pupak” i ona mu zavila pupak, bilo njemu bolje otişo u Podgoricu pa se onda  ponovo razbolio i nije htio on da ide kod doktora nego çeko kad dodje Snaşa da mu zavije pupak. Tada je njemu puklo slijepo, dobio splet crijeva i da ga nije odvela hitna, … da Bog saçuva.. Rodjaci moji znam  ja da ste se i vi lijeçili ovim naçinom. Aman Aman…ne treba se şalit sa zdravljom…

Koliko me je interesovalo Berane toliko sam volio da znam ko od mojih rodjaka çe da ide u gimnaziju i naravno interesovale me sve kuçe mojih rodjaka. Prvo sam naşo kuçe mojih amidza na Dojnji Talum, imo je i Şemso kuçu tamo a na luge su imali Paşovi kuçu i Behrija (onda sam prvi put çuo za njega) Kod ovog naşeg rodja stanovao je İsko Şefkov moj rival iz osnovne şkole. (Njega je uçio Milo  a mene Jovanka) Puno mi bilo milo şto smo bili u isti razred u gimnaziji Panto Malişiç. Za vas jedno lako pitanje: U razred od 30 uçenika, bila su dva Agoviça iz Vrbice (Ja i İsko Şefkov) za ove ostale nije bitno ko su bili, iz kojih su şkola doşli i koliko su imali protekcije, ukratko pitam vas ”Kosu bili dva  najbolji uçenika  na kraju godine”?…   Nadam se da znate odgovor i joş da vam kazem treçi je bio Mirsad Muratoviç iz Petnjice. Ja i İsko imali smo dosta zajedniçkih avantura. Gde je sad ne znam taçno ali da vam kazem da mi je on bio onda moj Najblizi Rodjak.

Teren:Vrbica -Rozaje

Vrijeme je da  pomenem istoçni dio naşeg kraja. Teren izmedju Vrbice i Rozaja. Kad smo bili na stan podosta bi zaradili para skupljajuçi peçurke(vrganj i lisiçarku). Za nagradu işli smo petkom u Rozaje da malo trgujemo i kupimo namirnica. Bila je to prilika  da vidim stanove naşih rodjaka: Mehmeda, Hazbije i …? u Djerenoviç Luke, da prodjem kroz Kalicu, Kalaçe i da upoznam grad Rozaje. Kad bi se vraçali iz Rozaja obiçno sam koristio (kako kaze moj brat Şeço) onaj blizi put. Popeo bi se u autobuse koji idu preko Lokvi za Berane, skinuo bi se ispred ulaza u tunel Lokve pa onda malo uzbrdo, do na Kacuber, onda sve stranom i nanize do naşeg stana. Nisam onda znao da za kuçe naşih rodjaka koje su bile odma pored magistrale u ravnicu u Djerenoviç Luke: Dzeka, İsmet i Tufa. Od kas sam sazno za ove kuçe pa i dan danas kad idem iz Rozaja za Berane na ovu relaciju pravim ”Pozdrav na levooo!! da bi vidio moje rodjake. İsto, ko kad bi gazili strojevi korak u vojci i pozdravljali naşe oficire na lijevu stranu. U vezi ovog terena imam jednu nezaboravnu  istinitu priçu:

Moj Midzo Sinaka imao je jedno paşçe koje ga je uvijek ispraçalo kad bi odlazip od kuçe. Kad bi işo u Berane ispratilo bi ga do na Kraka a kad je jednom  işo midzo za Rozaje işparito ga je to njegovo paşçe do Motela Turjak. Kad  su prolazili magistarlu naişlo neko auto i sprştilo je midzovo paşçe. Midzo se za to mnogo isekiro, uzeo paşçe sa puta, kad je vidio da se paşçe ne mrda ostavio ga je blizu potoka ispod mlade johe. Tu istu noç priço nam je midzo za taj sluçaj i nama je bilo zao to paşçe koje se uvijek vrtelo oko kuçe. Navrh 3-4 dana, kad sam işo kod Midza Sinake na put ispod njihove kuçe vidio sam njegovo isprşteno paşçe kako sa zadnjom snagom vuçe samo sebe na prve dvije noge(Zadnje noge i kukovi su mu bili polomljeni ) prema Midzovoj kuçi. Paşçe se danima vuklo po şumi, prljavim putevima i potocima bilo je : gladno, zedno, isprljano, iznemoglo …tako da je i meni bilo mnogo zao ali nisam mogao da mu pomognem. Kad sam priço  to Midzu, on je uzeo to njegovo paşçe hranio ga ali za dzabe paşçe je lipsalo za  2-3 dana. Ko zna ovo rastojanje (10-15 kilometara) nek malo pomisli kakva je to snaga i moç şto je teralo to isprşterno paşçe da dodje  i da lipşe na prag svojeg vlasnika u Agoviçe. !!??

Doba izmedju: 1984-1992, Teren: Sve dalje od Vrbice…

-Sjeçam se dobro kad sam prvi put otişo za Podgoricu, odmah me interesovalo gde su naşi rodjaci koji su ranije otişli iz Vrbice. Posle dugih godina lijepo je bilo vidjeti sinove naşeg rodjaka Nazifa: Şeka, Şemsa, Djulbiju, Mujka. Onda je na Konik stanovo moj burazer Şeço pa za kratko vrijeme sam uspio da nadjem i naşe ostale rodjake koji su stanovali na Konik. Bio je onda tamo Hilmo Mehmedov, Feko  Hasov kod kojih smo işli na kafu  i kod Ramiza Delijinog na po jedno pivo.

Joş jedna mala tajna: Kad sam çuo da na Konik zivi i naş Hodza Bajro, zamolio sam Şeçovog sina Jasmina da mi pokaze Bajrovu kuçu. Seçam se kad sam doşo na kapiju ispred Bajrove kuçe popridigo se na prste da ne bi vidio moga rodjaka u avliju ali na zalost nije bio tu i poşto mene nisu poznavali nisam ulazio u kuçu a bilo je uhar da bar znam dje zivi naş Hoca Bajro. U ono vrijeme hodze nisu bili baş popularni ali znam kad je moja mama çula da neki hodza uçi i da neşto preporuçuje to bi moja mama priçala danima i danima.

Ko şto znate, kad se udalji od Vrbice, rodjaka Agoviça je sve majnje ali volja  je veça da se nadju rodjaci razbacani po bijelom svijetu. Recimo kad sam işo po prvi put u Sarajevo da se upişem na fakultet, odmah sam hrabrio samog sebe ako imade problema tu je naş rodjak Ljaljo (Ramadan ) Rekov i njegova porodica da mi pomognu. Ramadanovi, su bili u İlijaş koji je bio udaljen najmajnje sahat vremena od Sarajeva ali to je za mene bilo blizu i milo mi je bilo da vidim tu njegovu kuçu za koju se priçalo naveliko. Onda mi je bilo veliko zadovoljstvo da him pomognem Ljaljovoj deci da vade krompire.

Da vas podsjetim na prednos naşeg prezimena. Poşto sam izaşo na prijemni  ispit na Maşinskom Fakultetu na vrh 15-20 dana sam opet otişo da vidim rezultate (nije onda imalo e-mail i mobilnih telefona) pa sa velikom tremom, strahom i nestrpllenjem sam se priblizavao fakultetu i listi rezultata koja je bila zalijepljena na staklu. Nije imalo potrebe da se guram, malo se popridigo na prste i mogo sam komotno da vidim moje prezime i ime koje je bilo prvo  na listi. Nije  to bilo po bodovima nego po prezimenu, na listu od 660 uçenika  prvo mesto zbog naşeg lijepog prezimena. 3-4 godine studiranja u Sarajevu imo sam şanse da provodim zajedniçke trenutke sa mojim onda Najblizim Rodjacima : Senadom  Jonuzovim i İskom Şefkovim.

Prvih godina smo bili malo podaleko a svake godine blize i blize tako pred poçetak rata u Bosni bili smo svi trojica u jednu sobu. (Hvala Senadu dje çuje i dje ne çuje). U aprilu 1992 godine, Senad je onda otişo za bajram  prvi iz Sarajeva, a ja i İsko çekali heftu dana da se rat zavrşı. !? Kad je poçelo da se puca, narod i studenti su poçeli da idu u samoposluge da se Sami Posluzuju. Kad smo otişli ja i İsko (da se Samo Posluzimo) imalo je samo zemlje za cvijeçe i zelenog graşka kojeg niko nije htio da uzme. Posle heftu dana, uspeli smo da izadjemo tako da su tu zavrşila naşa avantura u Sarajevu.

Doşlo vrijeme da se opet ide na daljerelacije, tako da sam ja krajem 1992 godine otişo za Tursku da nastavim studije.

Doba: 1992 pa nadalje, Teren: Turska…

– 22 Decembra 1992 godine kad sam işo za  Tursku, ostavljajuçi iza mene sve moje blizje i rodjake.

Şto  sam se vişe udaljivo od Juge sve me vişe interesovalo dali çu uspjet da nadjem moje svojte i rodjake koji su ranije otişli za Tursku. Onda sam samo znao da je  Zaim Agoviç (brat Nazifov i Fetafov) u Tursku ali mjesto, adresu i broj telefona nisam imao. Uskoro sam çuo da je moj rodjo Edin İsmetov doşo takodje u Tursku da nastavi studije mada je prve godine bio daleko od mene oko 500 km bio mi je onda ”Moj Najblizi Rodjak” . Sledeçe 1993  godine  mi smo se joş vişe priblizili, nije şala dva Agoviça iz Vrbice se naşla u Ankaru (glavnom gradu Turske). Te iste godine doşlo je dosta naşih rodjaka u İstanbul ;Mule i Munir Çerimov, Ekrem Nazifov, İzet  Osmanov, Samer Bikin, Semir Hajrov, .. Tako da smo ja i Edin za prvi kurbanski  bajram krenuli u İstanbul (550km od Ankare) da vidimo naşe Najblize Rodjake. Na zalost veçina naşih rodjaka poslije 2-3 godine su se  vratili ili u Jugu ili za Evropu. Sad u İstanbul, od ovih novokompovanih turista ostao je samo Çiça ( İzet) Osmanov  i Remzo Hasibin.

Kad smo ja i Edin bili u İstanbul , upoznali smo se sa porodicom Zaima Agoviça i onda smo  saznali da imamo i Rodjake   u Adanu. Poşto smo imali joş par dana raspusta ja i Edin  smo krenuli iz İstanbula direktno za Adanu (1200km) da upozamo  Agoviçe u Adanu. U vezi prvog dana kad smo stigli u Adanu moglo bi da se  pişe puno i puno ali da ne odugovlaçim uskoro smo saznali da su to bili unuçad Lafifa i deca Spaha Agoviça. Oni se sad prezivaju Hoş i ko se intersuje moze da vidi ove naşe rodjake u  Facebbok. Latifu je ostao jedan sin Mustafa (Hoş) i osam djevojaka: Saadet, Sevgi, Sevim, (Rahmetli Razije), Aişe, Çiğdem, i bliznakinje Ferahnaz i Şehnaz. Latif je najmladji sin Bajra Agoviça, ako pogledate stablo naşe rodbine videçete da je Latif Amidza Hasov, Fakov, Rekov, Dzemov. On je 1930’ etih godina sa novorodjenim sinom Spahom otişo za Tursku, prvo u İstanbul onda zbog nekih problema morao da ide (pobegne) za Adanu. Adana je 1200km od istanbula a od Vrbice otprilike 2200km udaljena. Da vam priçam kako su se naşli ovi naşi rodjaci. Munir Agoviç, sin Zaimov sluzio je vojsku u Adanu, pa kad je izlazio u çarşiju sluçajno se sreo sa Spahom. Poşto se mi boşnjaci poznajemo po visinu broju opanaka(cipela) i bijelog lica. Prvo su pitali jedan drugog ”Da nisi ti Boşnjak”?. Pa kad su se malo bolje raspitali i doznalı da su rodjaci…, nisam vidio, ali pretpostavljam da je to bio jedan nezaboravni dan za obojicu njih. Ot tog vremena pa dan danas njihove porodice su uvijek u kontaktu i poseçuju se redovno. Priçali su mi kad je moj rahmetli dedo Fako bio u İstanbul kod Tetke (Hale)Şaçire 1975'ih godina poslali su pismo Spahu da mu kazu  za mojeg deda. Kad je stiglo pismo u Adanu Spaho je onda krenuo za İstanbul ali kad je dolazio u İstanbul tog dana se dedo Fako vraço za Jugu autobusom. Spaho je onda uzo taksi pa işo za autobusom do Edirne (350km od İstanbula)na granicu gde je stigo moga deda i vidio ga par sati. Ne mogu  se sad  lako objasnit ta:  osjeçanja, çeznje, emocije koje su bile mnogo jaçe nego şto su sad.   Znate da Turci ne tragaju svojte koliko mi, pa ovi naşi rodjaci bi voleli da kazu Turcima za nas da smo braça od amidze. Ja him kazem da je kod nas amidza mog deda meni mnogo bliski svojta (rodjak) a takodje i svi ostali Agoviçi a naroçito oni iz Gornje Vrbice. Kad su vidjeli naşi rodjaci Edina İsmetova i njegovu  lepotu voleli su da i on bude njima brat od amidze ili svojta ko şto sam ja, ali znate da ne moze jedna majka da sve rodi.

Onda su nas:  Zejnepa (Spahovica), Mustafa i njegove onda neudate sestre vodili po Adani  kuçile sa minibusima kod odiva, zetova i ostalih svojti da se blize  upoznamo.

Na zalost Latif i Spaho nisu bili zivi  da nam priçaju njihove avanture ali  bile su tu stare lijepo uokvirene crnobijele slike iz 1970’etih godina koje su bile najleşe uspomene iz Jugoslavije i proşlosti. Da napomenem rodjake koje sam vidio na te  stare uokvirene slike: Haso, Reko, Ramadan, Jonuz, Rekove çerke, Bahta, Smajo Hasov, İljo Sukov… Bilo je joş slika od Hadra i Çerima i njihove dece i ostalih rodjaka koje na zalost nisam prepozno. Oni su znali vişe u vezi  Riza Hadrova nego şto sam znao ja. Ovaj naş rodjak je bio ranije u  Tursku i upozno se sa naşim rodjacima.. Onda sam sazno da je rahmetli Spaho sa svojom çerkom Sevim dolazio u Vrbicu kad su çuli za pogibiju naşeg rodjaka  Jonuza Rekova. Sevim se seça i dan danas onih  trenutaka koje je provodila tamo. Ljepote naşe Vrbice, drvenih kuça, zelene prirode, hladne vode.. i dobro se seça  Reşka i Mirsade Sukove.

Prije dvije godine umrla je Razija Spahova , nisam stigo na dzenazu ali sledeçe hefte   ja i moja hanuma smo otişli u Adanu na hatar. Onda  su nas odive  odvele na glavno groblje u centru Adane da posetimo grobove naşih rodjaka.

Dok sam sa otvorenim dlanovima uçio  Fatihu : Latifu, Spahu, Spahovici i Raziji, znate da su oni onda bili ”Moji Najblizi Rodjaci”   

……. Kraj……

Meho AGOVİÇ 1 maj  2014, İstanbul